Zalim! Şiiri - Suzi Ayyıldız

Zalim!
Adını her andığımda gece kan kusuyor,
Beni ellerinle celladıma sunduğundan beri!
Senin kelimelerinle,
Zehir akıyor dilimden,
Gözlerime baka baka!

Beni diri diri gömmek için,
Kendi ellerinle kazdın bu mezarı.
Yıktın umut duvarlarımı,
Yetmedi, mezar taşı ördün etrafıma.
Yüreğim senin ellerinde paramparça olurken,
Kan revan içinde sustu dudaklarım.

Yokluğun, sırtıma saplanan bir bıçak gibi,
Adını her andıkça kanattı yüreğimi...
Ben her gün biraz daha çöküyorum,
Ve
Kendi ellerimle kendimi boğuyorum.

Toprak bile reddediyor bedenimi,
Yine de—
Yüreğimi söküp ona vermek istiyorum!
Ben susuyorum, suskunluğumda ölüyorum,
Cehennem yeryüzüne çıkmış da, cayır cayır yanıyorum!

Ben böyle yanarken, kimlerin koynunda ısınıyorsun, söyle!
Ben küle dönerken, hangi tende can buluyorsun?
Gel, söyle! Hasretimle kuruyan bu yüreğe,
Gel, söyle! Beni her gün öldüren gecelere,
Beni benden koparan o kara yazgıya...

Gel, söyle zalim, gel, söyle!
Ben böyle ölürken,
Sen neredesin, nerde..?