Çirkinin yüzü güzelleşir de aptal hep aynı aptal, salak hep aynı salaktır.
Bilgelik bu devirde çok önemlidir.
Yıllar da bitti gram akıllandın mı?
"Tabi ki hayır."
Sahnesi gerçek olan tek şey ölümdür.
Acele işe şeytan, bizim işimize haddini bilmeyen herkes karışır.
Herkesin gerçek yüzü bir tartışmaya bakar.
Ne çaresizliğin hüznü var,
ne yaşamın neşesi.
İnan bana o çiçekler açmamışsa mevsimi değildir.
Kimsenin o güzel yaşlarına zarar vermeyin.
Bak iyi dinleyesin, bu kırdığın cam değil bilesin.
Dağ olsa taşıyamazdı,
Ben başım bile zar zor eğdim.
Bu hale inan ki ben yalnız gelmedim.
Zâlim felek, bize halden anlamayan ne gerek.
Bitsin artık bu oyunlar.
Yetişsin bu çaresizliğe; Allah'ın bir kulu.
Söylesin merhamet adına ne varsa.
İnsanlara lazım özgürlük, adalet, barış.
Yeniden yeşersin umutlar.
Biz bize bağlayan soluksuz yollar.
Hakan Demirel
Kayıt Tarihi : 24.6.2024 19:47:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bir zamanlar, uzak bir kasaba derinliklerinde, bilgelik ve aptallık arasında bir savaş vardı. Bu savaşta, herkesin yüzü bir ayna gibiydi; gerçekleri yansıtıyor, gizli kalmış ruhları ortaya çıkarıyordu. Bilgelik, zamanın ötesinde fikirleri ile parlıyor, insanların içindeki umudu yeşertiyordu. Aptallık ise, bir gölge gibi sessizce yayılıyor, ancak tartışmaların ateşinde kendini belli ediyordu. Bir gün, bu diyarın en yaşlı ağacının altında, bir bilge oturmuş, düşüncelere dalmıştı. "Yıllar geçti," diye mırıldandı, "ama insanlar hâlâ aynı hataları yapıyor. Ne çaresizliğin hüznü, ne yaşamın neşesi onları değiştirebiliyor." O sırada, bir çocuk yanına geldi, elinde kırık bir cam parçasıyla. "Bak, bilge amca," dedi çocuk, "Annemin en sevdiği resmin camını kırdım, ama benim öfkemin sebebini ah! bir bilsen ah bir bilsen! Dağlar bile inan bu yükü taşıyamazdı." Bilge, çocuğa gülümsedi ve "Her şeyin bir mevsimi var, yavrum," dedi, "ve her kırık, aslında yeni bir başlangıcın habercisidir." O günden sonra, kasaba insanları, bilgenin sözlerini hatırlayarak, özgürlük, adalet ve barış için birlikte çalışmaya başladılar. Çünkü onlar biliyorlardı ki, gerçek yüzleri sadece tartışmalarda değil, birbirlerine uzattıkları yardım ellerinde de yansıyordu. Ve böylece, umutlar yeniden yeşermeye başladı; soluksuz yollar, insanları birbirine bağlayan köprüler haline geldi.
