Zâlim Şiiri - Kenan Faik

.
.
.
Usulluğun kaç hakikate sel olup ölüm kusacak
Daha…
Habil’e tutunabilmek diyorsun, oysa zor…
Ölüm hiç bu kadar kin kokmamışsa yeryüzünde
Hep ziyana uğrayanlara mı dokunup bekler sıratta günah
Ve azabın sorgusuna hazırlanırken mahşer…
.
.
Tın tın gel sessizliğin bir adım ötesi olup
Gözlerine çekip uykuları gaflete söndürülmüş bir sigara gibi…
Dumanların kılcallarıma işliyor
Ve ölüm yakın bana
Kaçışların gibi kendinden…
.
.
Yoksa…
Çalmamış mı Neron, yanarken Roma, lir?
Söylememiş mi şarkı?
Ve Ad, Semud, Lut…
Göğe azapların kaçıncı çatırdayışları sunulur?
Olabilir mi?
Kurumuş bir çeşmenin ayak sesleri…
Çatlamış dudakların yağmursuzluğuyken
Sayfaları yırtılmış kitaplar…
.
.
Ve…
Züleyha’ya uğrar hakikat…
Arkasından yırtık bir gömleğin şahitliğinde…
Kapıya koşan Yusuf
Ama gerçek
Adaletsizliğe zindan…
Göğün gözyaşlarına yetişemez notalar
Gölgeler hep tekin olmaz…
Yarasa duyuşlarında bir düşüş gerek uçurumlardan
Beklemediğin
Ölüme…
.
.
Sen…
Sayıklıyor musun hâlâ
Kâbil’i…
.
.
Zâlimsin…
.
.
.
Zâlim…
.
.
.