Konuştu, anlattı, dinledik bizde sahip çıktık.
Kendi dünyamızı kendi ellerimizle yıktık.
Meğerse hepsi yalan iki yüzlülükmüş.
Söyledikleri hayasızlık, yaptıkları arsızlıkmış.
Öyle kindar ki onun çehresinde görürsün.
O konuştukça sen kendini suçlu sanırsın.
Zulmeder ezdirir hiç de acımaz insana.
Onun derdi, hırsı, öfkesi zulümden yana.
Osmangazi der ki bu işin sonu nereye vara.
Gecemiz karaydı artık gündüzümüzde kara.
Bitsin artık bu gözyaşları bu acı bu sızı.
Rabbim nurlu sabahlara uyandır bizi.
Kayıt Tarihi : 28.12.2021 18:11:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Halka zulmedene
![Osman Gülden Osmangazi](https://www.antoloji.com/i/siir/2021/12/28/zalim-345.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!