Zalim Şiiri - Semiha Türkmen

Anlatmak, ulaşmaya çalışmak
Anlamsız, faydasız artık biliyorum
Geç kalınmış bir buluşmanın
Zehir zemberek duellosuydun
Hoş geç kalmasam da ne değişirdi
Yalanlarının esiri olmaktan başka
Yaşadığımız bir kaç güzel anıyı
Silip atmaktan başka ne bilirdin
Sen bencil, sen vicdansız, sen zalim...
Ne kötüymüş hiç anlaşılmadığını bilmek,
Ne kötüymüş bir eğlenceye çevrilmek,
Ne kötüymüş bunları hakkettiğini görmek.
Oysa seni tanımaktı benim suçum evet
Seni anlamaya çalışmak, keşfetmek
Acılarına, sıkıntılarına ortak olmak istemek
Ne sen beni anladın yeterince
Ne ben seni çözebildim
Zordun, dengesizdin ama etkileyiciydin
İçimdeki sesin esiri oldum ben ve
Hep ama hep sana inanmak istedim
Kendimi kandırdım, yüreğimi kandırdım
İyi niyetimin bunları hakkettiğine
Hiç ama hiç inanmadım....
Ben sana ne kötülük yaptım be zalim?
Ben sana ne kötülük yaptım?
Biraz saygıyı bile çok gördün bana
Bir teselliyi, bir özlem sözcüğünü...
Ufacık güzel bir duyguyu, bir özrü...
Öyle vicdansız ki kalbin
Bu kadar mı değersiz mişim?
Bu kadar mı sıradan?
Bu kadar zavallı?
İşte tüm bu hissettiklerim
Seni unutamayışımın nedeni
Sonra hem kızgınlığımın,
Hem belki de özlemimin,
Senin gibi birini sevdiğim için
Kendimden nefret etmemin.
Yoruldum beynimde yarattığın hastalıktan
Yoruldum kurtulmaya çalışmaktan
Yoruldum benim olmadığın için değil de
Yanılmış olmaktan....