Zalim Şiiri - Mustafa Çoban 2

Vay be vay.....
Ben hasretinle kavrulurken,
Sen nasılda rahatsın,
Tabii; rahat olacaksın,
Zaten sen beni bu hale getirdin,
Niye rahat olmayasın ki...
Ne istedin benden,
Kendi kurduğum dünyamda,
Bir sevgili bulmuştum,
Gamsız tasasız yaşıyordum...
Yolumu gözleyen,
İki gün görmediği zaman,
Deli gibi özleyen....
Hayal dünyamda mutluydum be,
Kendini niye bana gösterip,
Hayal dünyamı yıktın,
Esir ettin kendine.
Hani bir şey eski olur atarsın,
Yerine yenisini alırsın.
Bir harap binayı yıkarsın,
Yerine yenisini yaparsın.
Sen hayal dünyamı yıktın,
Gerçek olan kendini bana gösterdin,
Ama yeni bir dünya bana kurmadın.
Yıktın beni, uzaktan seyrediyorsun,
İnsan bu kadar zalim olur mu?
Allah merhamet dağıtırken,
Sen nasibini almadın mı?
Niye zülum ediyorsun bana,
Nİye ben....Niye ben....Niye ben....
Ne ettim sana ben,
Hiç tanımıyordum seni,
Sana bir kötülüğüm olmamıştı.
İnsan tanımadığına kötülük yapabilir mi?
Ama sen yapıyorsun.
İnsan bir defa dünyaya geliyor,
Hayatı bir defa yaşıyor,
Benimkine yaşamak deniyorsa tabii,
Sen bu yaşama hakkını niye elimden aldın.
Nereye baksam sen,
Ne yapsam sen,
Gezersem sen,
Anlayacağın....
Ben ben değilim,
Ben her şeyimle olmuşum sen...
Sen bütün hücrelerimdesin,
Beden farklı ama içimdeki sensin..
Senden ayrı yaşamak bana zülum,
Zulümü bırak ölüm gibi.
Ölmek istiyorum,
Ama ölmeğe cesaretim yok,
Niye mi?
Çünkü benim içimde,
Sen varsın.
Ben seni bu kadar çok severken,
Senin için ölmeye razıyken,
Seni nasıl öldürürüm.
Zalimler kervanına katılmışsın sen,
Esirin olmuşum ben,
Kervan başı sensin,
İster öldür,ister sat,
Ne edersen,edersin sen...