Genlerimde genlerini ilk kez aradı insan yanım
Çığlık çığlığa fırladım
Yarasalardan önce
Utanç kokan mağaralardan;
Üstümde çürüdü
Rahmetli annem, çiçekleri çok severdi. Hele kasımpatıları. Çocukluğumda, bahçede çalışırken, bazen beliklerinden birini kesip, saçlarıyla çiçek gövdelerini bağladığını anımsıyorum. Ömürleri uzarmış. Dünyayı Güneş’in değil, çiçeklerin ısıttığına inanırdı o. Yoksa, yine onun savına göre, tüm insanlar bir gecede ölmeliydi... Nur içinde yat, anne!
Kış gelmeyegörsün
Rengârenk kasımpatıları günbatımının
Her yıl ölü çıkardı sabaha;
Güneşin battığı topraklardan kalkıp
Karadeniz’e dek
Gururun en büyük ateşini taşıyan Tuna
Plevne Ovası’na gelince
Duralar;
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!