Zahirence Şiiri - Seyfi Karaca

Zahiren bilinen görünen
Madem gülden değildir sebep
Niyedir ki diken olmaktaki mahsus müebbet
Farları yürek sızısına yakıp da
Damı bacayı odanın üstüne
Odayı tabloların oencerelerin ve eşyaların üstünde
Sokakları levhaları koridorun merdivenlerin asansörün odanın damın üstüne
Bahçeyi evin üstüne
Sokağı bahçenin üstüne kapatıp kilitleyip
Madem gülümsemek kadar zorda dardaydı mutluluğun çarşısı ötesi berisi
Şadırvandan damlayan su
Ne senindir ne benim ne musluğun ne kurnanın ne sessizliğin
Sandal sarhoşu dalgalar
Kuş sesleri yağmur yağmur bir olup da dört bir yana düşen damlalar misalinin
Kupkuru Meydandaki bizi içine alan yalnızlık şehirle beraber otobüslere binerek
Herkesi bir yerden bir yere sürükleyip götüren Çocukluğun aklı fikri
Güzel bahçe
Köşebaşı kalabalık
Çarşılardaki hengame
Eyüle boşalan ikindi mahurluğu ve güneşe diyar olmuş her şey
Dağından tepesinden akarsudan düzden dölekten eşikteki kapıdan
Dönüp dolaşan sarpa yolların göbek bagını arar sorar gibi arkası yarınlara
Ve üstü gerisi tamamlanmaysan insan kompozisyonuna
Esen rüzgar ne senindir ne benim
Sokak bir başlangıçtır
Sokantan bir sonraki ev, bizden herkese kalan açmaz kilit, asma köprü , yitik yol, kayıp künye
Okunan ezanlar ne senindir ne benim
Çiçekten yayılan kokular
Elektrik direkleri
Yağan bulut
Çınlayan esinti
Köprüdeki gelen geçen her yabancı tanıdık
Ne senin ne benimdir duvarlar
Avlular
Kurnalar
Kubbeler
Bendeki sana benzeyen
Sendeki tanıdık yabancı ben
Ne senindir
Ne benim

Mart/24