Zahir Şiiri - Nuray Özgüney

Biliyor musun, bir zamanlar bilge kişiler
İnsanın içinde yaşattığı bir duygunun
Ya da bir düşüncenin
Ya da tanıdığı herhangi bir insanın
Kendinden başka hiçbir şeye yer vermeyecek şekilde
Tüm benliğini ele geçirmesine “zahir” demişler,
Bir de görünen açık olan
Ama bir kadar da görünmez olup
Görünmezliği ile insanı yakana
Bu ismi vermişler: Zahir

İşte bunu öğrenince çözdüm ben de bir sırrı
Ben seni öyle tanıyıp öyle bildim ki;
An geldi senden başka hiçbir şeye yer kalmadı varlığımda
An geldi ben bile kalmadım ortalarda
An geldi seni kendimden bile çok sevmeyi öğrendim
An geldi açtım tüm sınırlarımı sana
Ve sanki unutup kul olduğumu tanrıya
Ben her şeye hükmedebilirmişim gibi
Sevginle hükmetmeye kalktım evrene
Her başa bir zahir gerekti bu dünyada
Benim zahirim sendin öğrendim

Tek dileğim sende bir zahir olmaktı belki de
Dillendirmesem bile
Sensen buna hiç kıymet vermedin
Hatta çok daha değersiz birçok şey uğruna
Sendeki beni ve bendeki zahiri öldürmeyi bile denedin
Evet, sevgimin üstüne basıp geçtin
Ruhumu koca ayaklarla çiğnedin hatta
Belki başardın bile sendeki beni öldürmeyi
Ama bendeki zahire güç yetiremedin
Hatta varlığına hürmet bile edemedin
Senin önüne geçti diye sana duyduğum sevgi
Benden intikamlar almayı bile denedin
Ne sende bir zahir var ettin duyduğun aşkla
Ne de bendeki zahiri öğrenemedin

Çok denedim aslında itiraf etmesi zor olsa da
Senden vazgeçse bile aklım
Şu garip gönlüme hükmedemedim
Ey benim tek sevgilim varlık nedenim
Ey benim sınırları olmayan zahirim
Sen benden geçsen bile ben senden vazgeçemedim
Yine de bin kerre ölsem de yolunda zahirim sensin
Ve hatta mabedim olacak sevgin