Elma şekerini yalarken
Öyle hoş ki;
Temiz bakışlarla gülen gözleri.
Ne kötülük kalbinde,
Ne zihninde bin türlü düşünce.
Çocukluk her zaman
Bire bir kat ikiye varır,
Küçük elbet iki de üçten.
İyi de niçin sıfır kalır
Çıkınca sen benden, ben senden?
Karanlıklar uçuşuyor gözbebeklerimde,
Uyuşuyor parmaklarım,
Ok gibi saplanıyor zihnime düşünceler.
Bu kelimeler onun kaleminden mi döküldü,
O mu yazdı kıyasıya bu satırları?
Neden bitmedi mürekkep birdenbire,
Yatıp uzan bir ağacın dibine
Otlar uzanır neredeyse dizine
Rüzgâr sesi romantiktir kimine
Bir başkadır baharda hep duygular.
Papatyalar daldıkça o âyine
Bulutların sessizliğinde acılarım,
Ümitlerim çırpınan dalgalarda.
Sen benden, ben senden çok uzaklarda
Her akşam deşiliyor yaralarım.
Dağlar yutuyor güneşi yavaşça,
Duman duman duygular
Karanlığa karışan.
Gecelerde kaybolan
Tül tül insanlar, yollar.
Tül tül saçlar omuzda
Saçılan / yağmur gibi.
Ayrılık yakın;
Unutulan anılar üzerine
Kurulan dünyalar kadar.
Ümitsizlik daha beter;
Bütün hayal kırıklıklarından.
Şu sonsuz evrende
Güneş, ateşböceği, bir de gözlerindir
Hiç durmadan çevresine ışıklar saçan.
Ateş, şimşek, bir de o kor bakışlarındır
Her değdiği yeri hiç acımadan yakan.
Bir de sen,
Her şiirde mısralardan bakan.
Hıııh, hııh
Çökmüş bir köşeye,
İç çekip duruyor.
Gözleri dalmış bir noktaya;
Kararsız...
Sıkıntılı...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!