Zafer Özkay Şiirleri - Şair Zafer Özkay

Yaşamaya mecburum,
Ben sen olmasan da yaşarım,
Ama aşk olmazsa yaşayamam,
Ben sen olmasan da nefes alırım,
Ama nefes olmazsa yaşayamam.

Bu son mektubu gözyaşlarımla yazıyorum,
O güzel günleri hatırladıkça içim yanıyor,
En son sana bağlanmıştım benim olmanı beklerken,
Artık sensiz bir hayat beni bekliyor.

Kendimden çok sevmiştim seni,

İşte yine bir sevgililer günü,
Yine yalnız kutluyorum,
Bir tek gül verecek aşkım yok,
Hatta kalbimi bile.

Bu gün on dört şubat,

Sen gelmeden seni tanımadan önce,
Taze bir tomurcuktum,
Sen gelince bahar geldi ben açtım.

Seni tanıdıkça sevdim,
Sevdikçe secdim tutuldum,

Doluyor gözlerim,
Yanıyor yüreğim,
Seni öyle sevmişim ki,
Yerine koyamam kimseyi,
Biliyorum dönmeyecek,
Atamadım içimdeki seni.

Bu sensiz ilk kışım,
İlk defa üşüyorum,
Üşüyorum yoksun yanımda,
Dışarıda buz gibi hava,
Bense yanıyorum,
Aslında dışım üşüyor içim yanıyor.

Dün seni gördüm yine,
Ne de çabuk değişmişsin,
Ben seni mi sevmiştim oysa,
Hani derler ya söylemeye dilim varmıyor.

Önümden rüzgar gibi geçtin,

Baharıma sen yağdırdın karları,
Sen soldurdun güllerimi henüz açmadan,
Şimdi sen ellerin kolundaysan eğer,
Buna yaşarken ölmek derler.

Senden sonra güneşim doğmadı,

Aşka düştüm ben aşka
Bağırsam sesim çıkmaz burada
Gel hadi gel bekliyorum seni bizim parkta
O çok sevdiğin elma ağacının altında

Geldiğinde gözlerime bakarken

Bekliyorum seni, beni bıraktığın yerde.
Bekliyorum seni umutsuzca çaresizce bekliyorum,
Boynum yollarına bükük dönmeni bekliyor,
Oysa seni ne kadar çok sevmiştim.

Sen benim son sevdiğimdin,