Zafer Güzeldemirci Anısına

Gözlerim alışmadı, gönlüm nasıl alışsın,
Sanma ki bu can seni, unutmaya çalışsın.
Veda bile etmedin, söyle neydi acelen,
Bu yürek yüreğinle, söyle nerde buluşsun

Yanma desem çaresiz, bu yürek yanacaktır,
Her aldığı nefeste, hep seni anacaktır,
Küle dönecekse de, küle dönme diyemem,
Kavuşma umudumuz mahşere kalacaktır.

Saygıda zirvedeydi, kibre hiç yanaşmadı,
Hep empati yapardı, haddini hiç aşmadı,
Adaleti savundu ve hep adil yaşadı,
Doğru yolda yürüdü, yolundan hiç şaşmadı.

Bir kişi incinmedi, sözünden eyleminden,
Bir nebze eksilmedi, fıtrattaki deminden,
Güzel insan olmanın, güzel bir örneğiydi,
Hüznü belli olurdu, gözlerdeki neminden.

Abi kardeş gibiydik, özlerdim görmeyince,
Ne çok mutlu olurdum, Sinan abi deyince,
Hayalin var sen yoksun, gönül canlı istiyor,
Gözyaşlarım yüzüme, damlıyor ince ince.

Bir yıl oldu Zaferim, biliyorum dönüş yok,
Yürek söz dinlemiyor, yüreğim sözlere tok,
Bizler de geleceğiz, senin gittiğin yere,
Yokluğun yüreğime, saplanmış zehirli ok.

Gözümle şahit oldum, gönlüm kabul etmiyor,
Güller solmuş bülbüller, yas tutuyor ötmüyor,
Zaferim yüreğimde, derin izler bıraktın,
Yaram hala kanıyor, bil ki kabuk tutmuyor.