Zafer Çığlığı Şiiri - Serap Demirtürk

ZAFER ÇIĞLIĞI

Tehlike çanları başlayınca çalmaya
Çarpışınca yürek buzdağıyla aniden
Kim yürekten teğet geçmiş,
Kim yüreğe kurban olmuş,kim tuttuğu eli bırakmış,
Kim sevdasına yanmış…

Çekildi sis yamaçtan
Yavaştan yavaştan…
Göründü gerçekle hayal,
Sevda gemisinin güvertesinde
Sadece bir kaptanla yolcu
Ufka bakıyordu sakince…

Vakit o vakit olunca
Ağardı gün,
Akla kara çıktı ortaya…
Başını uzattı sinsi bir kobra,
Uzanıverdi yolcuya sinsice…

Kaptan duruma tanıkken titredi,
Baktı bir an sessizce
Bir kobraya, bir sevdalısı yolcuya…
Yüreğine kurban olduğunu
Bırakıp kobrayla baş başa,
Can simidi misali gitti
Yakındaki ilk filikaya
Ve ardına bile bakmadı…
Neyler ona kobra,
Neyler tuttuğu el?
Düşünmez yeniden
Sevdalısının yüreğini
Ve…
Duymaz kobranın
Zafer çığlığını!

27.6.2009
SERAP HOCA