Zafer Bir Sırça Köşke Benzer

ZAFER BİR SIRÇA KÖŞKE BENZER

Her akşam güne söyleyemediklerim düşer.
Sönmemiş kordan o günlerin külünü savurur yel.
O uçan kuşlar, nereye gider.
Eylülde sararan yapraklar tek tük düşer.

Artık yağmurlar da başlar,
Az az ısırır durur soğuklar.
Bu bulaş ortamında herkes karamsar.
Unutuldu eski sevdalar,
Her yerde bir durak,
Acısında uğuldar.

Bu savurup duran rüzgâr, kimi alır?
Birbirine karışır,
yalnızlık girer her eve, bilmem nasıl gider?
Dağ, taş sanki dilsiz, bir oyun oynar.

O günler her yerde bizi düşündürür
Ve güler, karşımızda bekler.
Unutulmaz o anılar, bizi bırakmaz.
Avluya güz çöker.
Alfabeden dökülmez heceler.

Öğretmenim
O duvardaki tarih şeritlerinden
Yine o günleri anlat dur.
Çocukluğumuz, gençliğimiz gitti,
Belki anlatınca yine hatırlanır o günler.

Vakitsiz açan bir çiçek, soğuktan korkar.
Şu dağılıp duran pazarda,
Herkes bir yerden bir yere gelir gider.
Yüreğini yollara kor, bazen bitmez geceler.
Evde kalan gülüşler, şimdi neredeler?

İnsan karıncanın gücüne şaşar.
Bazen de insanın karanlığından kaçar.
Yağmuru beklerken selinde boğulur.
Bir de o siyah beyaz resimler,
Geçmiş günleri düşündürür.
Gülün yaprağından bakar.

Hey! Gidi günler Hey!
Bu satırları bana yazdırır,
Bu ömür dediğin böyle gülümser,
Ara sıra resimlere düşer.
İşte geldi sonbahar,
Düşen yaprakları gördükçe
İçinde üşür kalanlar.

Hasan OKURSOY
16 Eylül 2020
Yelki

Not; “Zafer bir sırça köşke benzer” başlıklı deneme yazımda, girişte yazdığım düz yazım, sanki bir şiir konumunda. Bu nedenle bu kısmı şiirlerim içine de aldım. Şiir yazan düz yazıda da kurtulamaz şiirden.