Z N T Şiiri - Muhammed Taşbaşı

Çocuktum.
Anılarım annemin uydurduğu masalların içinde yaşıyordu. Küçük
parmaklarımla babamın serçe parmağını tutardım.
Gülerdim.
Mavi bisikletime binerdim, ip atlardım, saklambaç oynamayı çok
severdim ama diğer çocuklar beni sık sık kandırırlardı. Kuzenimin
bisikletine binip rüzgârda saçlarımın uçuştuğunu hissederdim.
Ağlardım.
Anneme koşardım. Güneşin altından sel gibi aktığını hissederdim.
Dizlerimi taşa vurduğumda canımın acısını hissettiğim zaman
gözlerimin doluşunu, yanaklarımdan yuvarlanan gözyaşını silen
babamı. Minik ellerinden tutup kıvırcık saçlarını gördüğüm kız
kardeşimi, hasta olduğu zaman yataktan uzanıp başını okşayıp
dualar ettiğim erkek kardeşimi.
Şimdi büyüdüm.
Güneş hâlâ altın seli gibi akıyor. Gece olduğunda gökyüzüne
baktığımda parlak noktalar değil de ölmüş bir yıldızın çırpınışları
olduğunu görüyorum. Mavi bisikletim paslanmış, saklambaç artık
ilgimi çekmiyor, dert ettiğim tek şey üniversitem ve hayatlarımız
olmuş. Hissediyorum, büyüdüğümü. Düşünebiliyormuşum,
diyorum kendi kendime. Kanım daha yavaş akmaya başlamış,
hayata karşı daha kayıtsızmışım. Gece gözlerimi kapattığım zaman
vicdan azabı duyacağım bir şeyler yokmuş. Bir kadının rahmine
tutunmuş bebek gibi tutunmaya çalışıyormuşum. Az önce fark
ettim. Yaşadığımız, sözlerimiz tokat gibi çarpıyormuş yüzümüze.
Şimdi eskiden dinlediğim bir şarkıya denk geldiğimde
gülümsüyorum. Anılarım aklıma geliyor. Aradan ne kadar çok
zaman geçmiş, diyorum. Bu zamana kadar çok yazmışım, çizmişim,
silmişim, korkmuşum bir daha okumaya. Başkalarına göstermekte
çekindiğim cümleler varmış. Şimdi ise bana "Yazmaktan asla
vazgeçme!" diyen en yakın arkadaşımın kitabına teşekkür mektubu
yazıyorum. Yüzümde gururlu bir gülümseme var. İyi ki diyorum.
Anlayabilen, anlatabilen, anlaşabilen insanlar var. Kahve
dolduruyoruz kupalara, geleceğimizi yazıyoruz kaygısızca. Kim
okur ne düşünür hiç umurumuzda değil. Altın harfler çıkarmıyoruz
ama bizim gibi insanlar var biliyoruz. Yüreğine dokunabildiğimiz
herkese.
Sevgilerle,
Zey.