ZEKİ HOCA
Hoca öğrencilerine hep güzel şeyler söylüyor. Teşvik ediyor onları. Hadi aslanım hadi, çok güzel sen bir tanesin, sen çok zekisin, sen çok çalışkansın. Hadi biraz daha gayret. Hadi yüksek sesle oku. Hadi duyayım seni.
Onları caminin içinde bir halka yapmış, bir birine mesafeli oturtmuş rahlelerinde Kur’an-ı Kerimleri okuyorlar, sesleri bana ulaşıyordu. Cemaat camiden tamamıyla çıkmamıştı. Ben de camiyi terk etmek istemiyordum bu Ramazan- ı Şerif gününde. Dışarısı sıcaktı. İçerde klima çalışıyordu. Bu ortamda en güzel yer burasıydı.
Hafızlar az önce Kuran-ı Kerim okumayı bitirmişti. İki kişiydiler; bir 18, 19 yaşlarında, diğeri 10, 12 yaşlarındaydı. Ön safta öğrenciler dizilmiş mukabeleyi takip ediyorlardı. Yanımda duran bir tanesi oldukça küçüktü. Ben ona kaybettiği yeri bulduruyordum. Onun bu gayreti hoşuma gidiyordu. Bu çocukların bu kadar istekli oluşları hocalarının eseriydi.
Hoca bu caminin eski müezzini şimdiki ikinci imamıydı. Kendini bu camiye ve cemaate adamış biri. Hafta sonları camiye gittiğimde uzaktan selamlaşırdık. Büyük oğluma Kuran-ı Kerim’i O ve 1. İmam Kadir hoca öğretmişti. Onun örnek biri olduğunu seziyor ama pek fazla farkına varamıyordum. O da beni tanıyordu sanırım. İkinci oğlumu da yaz tatilinde ona getirmiştim ama o camide öğrenim görmek istememişti. Bana sen öğret baba dedi. İnat etti. Ben de fazla ısrar etmedim. Ama bir türlü iyi bir eğitim veremedim bir baba olarak ona. Keşke biraz daha kararlı olsaydım da o da bu Hocanın şefkatli ellerinde eğitim görseydi. Böylece Kuran’ı ve Camiyi daha çok seven biri olurdu belki de. En azından böyle bir hocayı tanımak şansına sahip olacaktı. Ama olmadı, olamadı. Benim en küçük çocuğum olması ve onu çok seviyor olmam buna mani oldu.
Tamamını Oku
