Yüzünü Fotoğrafından Tanıyorum

Bazen açıyorum fotoğrafını konuşuyor benimle
Gözlerinden hemen şiirler oluveriyor kipriklerinden birer kafiye uyduruyorum
Al dudaklarının arasından görünen inci dişlerinin ışığında yazıyorum
Saçlarının her bir teline ayrı bir kıta ayırıyorum

Fotoğrafına saatlerce bakıyorum öylece kafamda bin tane şiir
Hangisini yazsam diye düşünüyorum yetişemiyorum gördüklerime
Gözlerinden başlıyorum her seferinde sadece gözlerine kırk üç tane
Her seferinde eksik kalıyor yetmiyor Lügatımda ki kelimeler güzelliğine

Saatlerce derdimi anlatıyorum fotoğrafına hiç sıkılmadan
Çok seviyorum fotoğrafını çünkü dinliyor teselli ediyor beni
Bakınca gözlerimin içine anlıyorum ben verdiği cevabı
Çok seviyorum onu çünkü gözlerini kaçırmıyor

Yüzünü sadece fotoğrafından tanıyorum güzelim şiirlerimde öyle
Umarım fotoğrafında küsmez bana senin gibi öyle
Sonra ne kalır şiirlerimden bana geriye?
En azından hala aşkla sevgiyle bakıyor gözlerime

Anımsıyorum yüzünü ne zaman baksam bir güle
Gül yetersiz kalıyor canlandıramıyor güzelliğini zihnimde
Fotoğrafın da yetersiz kalıyor artık güzelim doyamıyorum yüzüne
Gerçekten yanımda olsan güzelim bir düşünsene