Yüzündü Umutlarımın Sözlüğü

bulutlar parmağı gibiydi göğün
pamuk pamuk dolaşık saçlarında
bir pamuk işçisi gibi okşadım
şakaklarından akan apak hasretini
ve yanağına tutunmuş bir kirpiğin hatırına
ilk akşam hüzünleriyle sınıyorum
üstüne titreyen en mavi yanımı

aklıma hangi çiçek bahçesi dadansa
sen açarsın tüm köklerinde acılarımın
yanıma yolculuk işi azıklar almadan
çıkmıyorum evden
yokluğunda benim her yön her yer
ve kalabalıklar çoğunlukla gün yorgunudur
tensel tüm düşler düşünceler yalnızlığıma kör sağır
düşkünüm zamana
bir o bilir nasıl beklediğimi senle geçeçek yazı

yüzündü umutlarımın sözlüğü
gülüşünle açılırdı sayfaları
yaşam sevincimin
ve gidişinle gözyaşlarımı ayraç yaptım
gülüşlerinin bittiği yere

tüm sözcükleri susmaya davet ettim
dalgın dalgın üşümesin diye dudaklarım
gidişine yakışsın diye
yeni bir susmak keşfettim
ağzı yüzü gül boylu bir sessizlik kıskandıran bu
seni seviyorum demeyi özlemesin diye yüreğim
kuşlara ekmek doğruyorum günlerdir
ağaçlara bakmadan yürüyorum caddelerde
havadan sudan sohbeti kestim sokak satıcılarıyla
balkonumda güneş
odamda duvar
her yer sen ben seninim
bir yüreğim nazlı atmaya...