Yüzünden hüzünler taşıran kadın

yüzünden hüzünleri taşıran kadın
kırık kemiğin en sivri ucusun
seni bu denli sevmese mecnun
baharda yağmursuz
dalında bir başına kurursun

işte o zaman mutluluklar biter
sarı eteklerin uçuşmaz
taş duvara yaslanır kalırsın
ellerin telaşında utançlarının
başın en ağır kuruntularda

yolundan geri dönmüş olsa o giden
ki çoktan beri böyle titrememiş elleri
bir gece yıkılıp omuzlarında yaralı
soğuk yastığına kokusunu süren
o giden…
o yenik savaşçı dönse bile

yazdığın şiirler söner kültablasında
her duman savrulup gözlerine
uykuların yok ki bölünsün düşlerin
bütün el alışkanlıkların çürür dökülür
sokağından yankılanır yürek atışların

her nefeste batan kırık kemik
kopunca dalından
uzaklarda sızlayan
yüreğini doğradığın gecelere sarılıp
uyusan ah bir kere uyusan
ve kader böyle hükmetse

bir daha uyanmasan…