Yüzündeki Gülümsemede Kaldım

Gözlerini kapattığımda o ana gittim.
Tam o ana…
Ocağın başında et kavuruyordun.
Yüzündeki gülümsemeyle, bir o kadar yorgun…
Ama asla solgun değil.
Çok mutlu, bir o kadar huzurluydun.

“Yeter,” dedim sana,
“Dinlenmen lazım.
Kedi gibi kıvrılacağım yanına, hadi… uyuman lazım.”

Bilemedim bunları son kez söylediğimi…
O yüzündeki gülümsemeyi son kez gördüğümü…
Ardından, buz kesmiş vücudunda karanlık saatlere varacağımı bilemedim işte.

Ama şimdi…
Gözlerim kapalı ve ben o andayım yine.
Yüzünde gülümseme…
Sonsuz bir döngü gibi.
Hep gül sen…
Hep gülsen.

Ocağın sıcaklığı hâlâ avuçlarımda,
ama senin ellerin yok artık…
Yokluğun, her şeyin tadını biraz eksik bıraktı.
Etin kokusu piştiği gibi kalmadı hiçbir zaman.
Sofralar kuruldu, bozuldu…
Ama o geceki gibi olmadı bir daha.

Ihlamurlar çiçek açtığında
dizelerin düşüyor aklıma,
“Bir gün, bir gün geri gelirim belki” der gibi.
Senin şiirin, senin mevsimin…
Senin en sevdiğin zaman.

O günden beri,
zamanın belli bir yerinde duruyorum.
Ne öncesi var benim için ne sonrası.
Bir sesin, bir nefesin,
bir tebessümün içinde kilitli kaldım.

Ben seni orada sevdim anne…
O yorgun ama mutlu hâlinde,
Sıcak bir ocağın başında,
yüzünde solmayan bir gülümsemeyle.

Sen uyudun…
Ben sustum.
Ama içimde hâlâ aynı cümle yankılanıyor:
“Hadi anne, dinlenmen lazım…”

13 Temmuz 2025, 19:10
(Uzun zaman sonra tamamlandı dizeler...
Bu gün bir başka özlemin annem...)

Annem'é