Yüzün Bilir Şiiri - Altan İlhan Arslan

Utanır, sıkılır kendine, bir yer bulur bu sakin duruşun.
Mahremine düşen benden değil, o kim ki? Kim bilir!
Açılır kapanan derin kuyular, övünür gibi ama bir düşün
şimdi beni, uzun hecelerce kaldığım ahlar bilir, unutmuşsun.
... Unutmuşsun!
Sen kimin derdine düştün böyle telaşlı, ama kalırsın!
kalırsın nice zamanlar ayazlara, koparsın dalımdan.
Uzundur ufukları, düşleri ağlayan içler bilir!
Bir de göğün gürültüsü, yağmaya müsait gözler gibi
çocuksu dudaklardır büzüşen, gülünmez bir ayıp gibi
tutsaklığa verilmiş hükmün kararıdır, senin bu yaptığın
gel gör ki paslı bir kelepçe...
Yazılır divanda ömrün satırları, en kaba uyaklar düşülmüş
heceler tuzakta, uçurum diplerine satılmış yürekler bilir!
Saatler vurulmuş on ikide, duran akrep, susan yelkovan
şair bilir! Atılan izmarit gibi, çayın dibi, soğuk bardakta.
Üşüyen kalbim mi, yok canım, düşen nabızım gibi
sessizce sokulan ah bu zaman bilir, o kadar derin vuran
yüzün bilir, gözümde... Yüzün bilir!