Yüzümdeki kömür karasından

Bu gün beni toprak altına koyanlar, aldırmayın
Ben zaten hep toprağın altındaydım
Beni bu gün yeraltına gömdünüz sanmayın
Aslında çoktan gömmüştünüz
Ben zaten hep yerin altındaydım

Evlatlarım korkardı yüzümdeki kömür karasından
Korkarlardı yanıma oturmaya, babam diye sarılmaya
Helalim bile çekinirdi elimdeki kömür yarasından
Çekinirdi ellerimden içtenlikle tutmaya
Bahane ararlardı benden uzaklaşmaya

Ölümüm için ahkam kesenler, daha önce neredeydiniz
Ben yaşamıyordum ki, neden hiç fark etmediniz
Kömür gibi karaymış alnının yazısı da der, unutur gidersiniz,
Keşke azıcık ibret alınsa benim gibi feda edilenlerden
Keşke azıcık değer verilseler henüz ölmeden

Ama biliyorum ben gibiler için bir şey değişmeyecek
Yine çocuklarımız yüzümüze bakmaya korkacak
Yine sevdiklerimiz bizden uzak duracak
Yine soframızdan doymadan kalkılacak
Ve yine kimse bizim farkımıza varmayacak

Ama biliyorum ben gibiler için bir şey değişmeyecek
Yine birilerimiz anlamsızca ölecek
Yine birilerimiz sevdiklerine doyamadan gidecek
Yine birileri ardımızdan timsah gözyaşları dökecek
Ve yine birileri, kader deyip geçecek

Necdet Yağan-Şiir sayfası-Facebook