Yüzümdeki Aya Şiiri - Hayri Padak

Eskimiş sokaklarda yeniydi zaman,
Siyah ipliklerden kader örülüyordu Arnavut kaldırımlarda.
Simitçiler vardı belli ki erkenden tazeydi nefesleri,
Seslendikçe gün ortasına doğru sabahı bayatlıyordular.
Yeşildi kapılar,
Yürüdükçe ayak sesleri yankılanıyordu köhne duvarlarda.
Dedirgen bir sofra kurulmuştu, çatırdayan sofalarda,
Şadırvanda su bitmiş, zaman geçmiş; simitçiler susmuştu.
Mihrapta göz kırpan sendin, seni gördüm,
Mürdüm büyüklüğünde bir çift gök taşıyordun.
Cumbalardan avuç avuç tenin düşüyordu yüzüme,
Ayalanmıştı yalnızlığım, sana kavuşuyordum.

Ne vakit elin değse yüzüme
orada bitiyordum.
Bir sokak ortasında sen beni taşıyordun.
Kanatlanmıştı kuşlar,
Kursaklarında birikmiş bir gök taşıyordular.
Belliydi, sen besliyordun,
Ben hiç yokmuşum gibi saçlarını tarıyordular.
Cumartesi yalnızlığı denilen bir şey var kentlerin sabahında,
Birazdan sokaklarda kalabalıklar uyanacak,
Katar katar insanlar yokuşlardan
Kamyonlar dolusu bakışlar taşıyacak,
Bütün kuşlar kanatlanmış, parça parça seni taşıyordular.

Duvarlarda yazgımız vardı, acele yazılmış, okunmuyordu.
Camekanlı dükkanlarda görünce anladım.
Ellerinden tutmuştum, bırakmıyordum.
İçime içime çekmiştim,
Cehennem kadar sıcaktı nefesin.
Arafta kalmış bulutlar vardı; yağdı, yağacak
Eskiydi sokaklar
Devler, cüceler, periler; eşkıyalar, askerler, çerçiler...
Hepsini hatırlayacak kadar eskiydi sokaklar.
Islanacaktı birer birer.
Yeniydi zaman biliyorum; anbean yanıyordum.
Kentlerin kaderiydi bu, yağmur her yere yağmıyordu.