Her sabah erken kalkarım. Benim kalkma saatim, beş buçuk altı gibidir. Karım da her akşam erken yatmamı söyler ''Şevket yat bak sonra sabah kalkamazsın.'' diye hep bana laf çakar. Çaksın ben hiç alınmam hatta ben de ona karşı saldırıya geçer, eski bir çakmak reklamından esinlenerek ''Çakar çakmaz çakan, çaktırmadan çakan Ayten.'' derim. O da bana alınmaz bilirim.
Her zaman yaptığım gibi o sabah da erken uyandım. Sıkışmıştım da, ufak su dökmek için banyoya seğirttim hemen. Rahatladıktan sonra, bir yüzümü yıkayayım da kendime geleyim. Sifonu çektikten sonra doğru aynanın karşısında ki yerimi aldım. Hay Allah uyku sersemliği herhalde aynada yüzümü göremiyorum. Gözlerimi ovuşturdum, bir daha baktım aynaya... Olamaz ayna da yüzüm görünmüyor, delireceğim şimdi! Ya da delirdim, kafayı yedim sabah sabah... Hemen elimi yüzüme götürdüm, burnum, kulaklarım, gözlerim, saçlarım yerinde duruyor, evet evet yerinde hepsi... Lakin ayna da ne burnumu, ne kulaklarımı, ne gözlerimi, saçlarımı hiç birini göremiyorum. İnanılmaz bir şey bu...
Düşün bakalım Şevket son zamanlarda iş yerinde birilerine yüzsüzlük yaptın o sebep ile de yüzün kayboldu belki de... ''Hmmm evet evet arkadaşım İsmail dışarıdan yemek söylemişti geçenlerde, ben de yüzsüzlük olsun diye gittim yemeğine ortak olmuştum, belki de ondandır.''
Yok be, yok ondan değildir. Her zaman da yemem zaten onun yemeğini o gün öyle bir esmişti. Dur bir daha düşüneyim. Yine geçenlerde yüzsüzlük edip de arkadaşın arabasını istemiştim, o da verdi ama ''Son defa veriyorum bak Şevket lütfen bir daha isteme benden araba dediydi.'' O olaydan sonra mı kaybetmiştim ben yoksa yüzümü...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta