Yüzüm Kumrulara Emanet Şiiri - Buse Güngör

Tezgahların arasına konulmuş
Büyük bir inci parçasıydı sabah
Büyük caddelerde
Yankılanır lambalarda insan gölgeleri
Yüzleri açılırdı ışıklarla
Güzelliğin mahkum olduğu
Tek ülkem vardı
Kalbim
İse daha bir martı gibiydi.

Tozların duyamayacağı etrafıma dokunurdu sabah
Geceden kalma çalgılı ellerini
Mutlulukla dolaştırırdı dünyama, en iç dünyama
Dudaklarım yapışık sabahtan yeni yeni kalkar
Camlar hala ışıl ışıl
Tartılması da mümkün değil günlerin...
Fakat yine de güneş her gün ışıldardı.
Büyük, beyaz bir avuçtan
Avuçlarımla birleşirdi tüm şehir
Sonra onu alır
Yüzümü kumrulara emanet ederdim.

Islatırlardı belki gözyaşları ile
Özgürlükle uçan gagalarıyla...