Yüzüm Bir Dağbaşı Yalnızlığıdır

Yüzüm
Yaz günü hükmünü yitirmiş
Dağ başı yalnızlığıdır şimdi

Hep aynı yerde bekleyeniydim ben biten günlerin
Ve sizdiniz sürekli uzaklaşan ve yakınlaşan
Bendim gülümseyen yüzümde
Size sürekli bir şeyler anlatmaya çalışan

Şimdi berbat bir kabulleniştir bu yaşanan
Ömrünü koysan da uğruna
Değiştirememek gerçek olanı
Mesela bittiğini bir yolun
Mesela hiçbir zaman sevmeyeceğini seni
Çılgınca sevdiklerinin

Çok uzak bir şehir gibidir o sımsıcak dost tebessümü
Kolların açık koşarken
Açarken göğsünü korkusuzca
Kurşunlarına ve ayrılıklarına inat
Bu alevler içindeki şehrin

Yüzüm dağ başlarından akan
Coşkun suların asiliğindedir şimdi
Hasret çektiklerini de akıntısına katıp götüren

Yüzüm denizine hasret bir nehir
Ne deniz bilir halimden
Ne dağ.
Nereye çıkar ki bu yol senden başka...