Yüzükten Misal Şiiri - Yusuf Emre Şentürk

Kadın, adama bir yüzük verdi.
Öyle bir yüzüktü ki bu;
Adamın bir ömür boyu,
Değil parmaklarında;
Gönlünde taşıyacağı türdendi.
Öylesine narin öylesine içtendi.
Adam, aldı yüzüğü tereddütsüz,
Bastı gönlüne teşekkülsüz.
Yüzük;
Tüm şekillerden soyutlanmıştı.
Adamın gönlünde;
Kavi bir özümsemeyle
Kayıtlanmıştı...
Adam,
kadına bir şey veremedi!
Öyle bir veremeyiş ki bu;
Kadının bir ömür boyu
Değil aşkında
Belki hatırında bile olmayacağı türdendi.
Adam,
sordu kadındaki pembe tülbendi
"Çok mu seversiniz tülbenddeki bu rengi?"
Kadın,
"Severim hem de çok." dedi.
Öyle bir sevmekti ki bu...
Adamın, kadına teslim oluşu,
Kadının adamdan yüzüğü alışı gibi oldu.
Yüzük, adamın gönlünde
Erimişti iyice...
Alması için yüzüğü kadının;
Vermesi lazım kalbini adamın.
Ve aldı yüzüğü kadın.
Şimdi ise geride, ne gönül kaldı
Ne de sen, kadın!
Ne de sen kaldın!..

Kasım 2017