Yüzü yırtık.... Şiiri - Vedat Polatdemir

Zehirdir, zembereği isyan!
Kanmıyorum artık, bu sardunyaların kokularına.
Kanmıyorum, var ya o kara gözlerin!
Ah bu lanet aynalar, kırılası kor aynalar.
Tükürüyorum beni yansıttığın her santime.
Ne hazı kaldı şiirin, nede aglanası bir sızısı.
Cinayetlerim ve ben / maktül sokakta
Uğraşılamaz,deşilemez yok ötesi bunun.
Yarısı ten yanıgı, yarısı yırtık bu hayatın.
Kahrım saklanmaz, kahrım zehirdir,
kahrım deli zemberek…
Ah tenim, tenim yanıyor.
Tenim tutmuş bedenimden.
Bir destura eksik tüm aklım,
nabzım yitik,nabzım bitik...
Ah, ah kahrolası bahar.
Ah kahrolası mayıs'ta yanan ocak.
Fısıldıyor güneşten korkan gün.
Nefesi çatlamış sabahların.
Faili bir ayazdan,
Vurgun yemiş narçiçeği….
Belli soğuk çalacak açmayacak susacak…..
Arguvan kokmayacak sabahlar,
Gök sağır, gök dilsiz.
Susmam! ! !
Gök bakirdi en son …
Hüzün çaldı ağladı, düştü tene yağmur.
Artık sancısız bir gün doğmayacak.
Söküldü tüm bedenimden kin.
Ne bahar var artık mayısı olan,
Nede baharına okunmamış bir şiir,
Kül rengi dudaklarım,
Şakağım perçin yedi.
Son candı bu;
Kollarımda sonsuz huzura taşıdığım,
kalbi delik, yüzü yırtık......