Yüzsüz hayat... Şiiri - Gönül Çalımlı

en başından beri anlayamadığım
hep yanlış yüzlere
yüzüstü düştüğümde
ellerimi bırakan sen değilmiydin?
eğer bana göstermeseydi
yüzsüzlüğünüde
sevebilirdim hayatın

evet gidenleri de
affedebilirdim
sırtlarını dönüp gittiklerinde
gereksiz sorularla ruhumun
alabildiğine bunalmasına
yol açmasalardı.

ve ben seni
öyle sessiz ve derindende sevebilirdim
susup yanımda kalsaydın
zamanın mı yoktu?
belki de benim sabrım yoktu

aslında bir O kadar da çok sevebilirdim
insanları ama
nedense hiç yoktular!

şimdi söyle bana hayat
yeni doğan bir bebeğe nasıl üzülmem
sana geleceği için...

Gönül Çalımlı