Yüzsüz Şiiri - Mevlüt Muhammet Özcan

Kafamı dağıtsam diye düşündüm
Geceleri boş sokakta dolaşsam
Gün doğumunu izlesem...

Bulutlar turuncu gökyüzüne örtü dikiyor
Beyaz ve siyah renkli bulutlar...
İçimdeki karmaşanın iki kutbunu temsil ediyor

Ruhsuz bedenim yorgun düşmese
Uyumazdım hiç belki de
Ama uyumak beynimi rahatlatıyor...
Az da olsa

Bütün bedenim ağrılarla terbiye ediliyor uyandığımda
Ağzımdaki kan tadını hiçbir şey veremez
Belki de dayak yiyorum rüyalarımda
Susmaktan dudaklarımı sıkıyorum...Onlar patlıyor

Konuşmak istiyorum ama konuşacak yüzüm yok
Hatta o kadar yüzüm yok ki hayata
Tebessüm edecek ruhum yok
Yaptıklarımdan pişmanım ama yatacak yerim yok

Aynaya her baktığımda
Daha da çökmüş halimi görmeye alışır oldum
Önceden ruhuma kes şunu diye sitem ederdim
Artık onu edecek yüzüm de yok