Yutan Şehir Şiiri - Ahmet Asal

Yolum İstanbul’a, İzmir’e, Ankara’ya...
Sokaklarından toz yutup hava almaya!

Çıplak kaldırımlar, çıplak deniz ve kadın...
Çıplak! Üşüyor hepsi de örtüye muhtaç!

Solgun yüzler, çökmüş gözler, adımlar da sık...
Niye bu telaş, bu hengame, bu çıldırış...

Katlar on yirmi, kuşlara yer bırakmamış
Balkonda birkaç saksı, nice orman yanmış!

Arabalar, motorlar, gürültü, yakarış...
Mesafeler tükendi bu bir sona varış!

Sokaklar insan dolu gece gündüz hem de
Kimi tüketmekte kimi de tükenmekte...

Aşk pazara çıkmış uluorta, gönül bu,
Sevgi mi nefret mi kin mi içi dopdolu!

Kayboldum şehirde, bu ben miyim Allah’ım?
Farketmedi hiç kimse, yokoldu varlığım!

Dert değil benliğim, kendim, bunlar bile az,
Tek özlemim bir ezan, bir bayrak, bir de saz...