Yusufçuklar ağlamasın Şiiri - Poyraz Can

Ey Ay'ın ve Güneş'in nazlı kızı
Karanlık gecelerin yorgun sündüzü
Sen ellerinde zehirli sarmaşık tortusu
Astarı yırtılmış hayallerimin tek gürzüsü
Hangi dua bulutlara çok yakışır nezdinde?
Yağarmı yağmurlar kurak gönlüme.

Sana olan telaşlarım gözü açık bekler
Sarhoş bir bahar sabahı gibi avutur kendini
Yusufçuklar bile pencere kenarlarında seni bekler
Gelmezsen nefes almaz ülkem
Şehirlerim bir bir yıkılır ve kırılır sesim,
boğazımda kelimelerden bir düğüm kalır.

Ben artık içimdeki yankıdan korkuyorum,
duvarlara çarpıp bana geri dönen o ses,
bir zamanlar senin adındı.
Şimdi her harfi pas tutmuş bir zincir gibi boynumda.

Kendimle konuştukça seni duyuyorum,
İçimdeki her çığlık kendi intiharını seçiyor.
Ey kalbimin küskün mahkûmu,
hangi suçun cezasıdır bu hasret?
Bir bakışının kırıntısına muhtaç bir ömür mü biçtin bana?

Ben ki sustuğum her anda seni yazdım,
ellerim yanarken bile,
ateşi kutsal sandım.
Çünkü yanmak, seninle aynı dili konuşmaktı.

Yüreğimi kırk defa kilitledim, bir sana açtım
Senin kanatlarına tutundum, bir senle uçabildim
Koynumda sakladım senli düşleri,
koklamaya kıyamadım.
Sensiz bütün renkler solgun, güller cansız
dağların yamaçlarında yalnızlık gürültüsü
Divane bir kuşum, serseri avare
Göç mevsimi geçti, bir ben kaldım münferit
Üfle ruhuma, başını omzuma koy
dokun acılarıma kanatmadan sev onları.

Damarlarımdan geçiyor yokluğunun uğultusu.
Ben seni beklemekle sınanan bir yolcuyum
ellerimde sabrın kanayan çivileri.
Toprağım karanlık, suyum hicran,
ama yine de filiz veriyorum senin için.
bana biraz göğsünden gece ver,
biraz nefes, biraz inanç…
Kırıkta olsa ver, yoksa bu feryad,
kendi yankısında boğulacak.
Şimdi;
dizlerimin üstünde,
susarak bağırıyorum:
“Ey kadim aşk,
ya öldür beni ya da nefesinle yaşat....”