Yusuf, Yusuf. Şiiri - Halil Aydın

YUSUF, YUSUF…!
Harmanlarda dolanırdı tek başına
Yusufçuk kuşu;
Uçarlardı ağaçlardan ağaca
Öter dururlardı Yusuf, Yusuf diye, diye

Gün geldi gurbet ellere uçtu
Anam arkasından sular, gözyaşı döktü
Anam sofalara çıkardı, bakardı kaşa
Bağırırdı Yusuf, Yusuf, Yusuf neredesin diye

Anamla bende kaldı çift çubuk
Başaramayınca benimde aktı gözyaşım yerlere
Dört yandan yıktılar ağılları serdiler yerlere
Çağırdım Ah! Yusuf, Yusuf, Yusuf neredesin diye

Bütün sorumlukları sardı sırtına
Koştu oradan oraya, taa vardı Almanya’ya
Kalkmaya çalıştı sırtındaki o kadar ağır yükle ayağa
Bazen bunaldı ah! Yusuf; senin neyine, neyine diye

Hayat yıprattı iyice, diz kemikleri değdi biri birine
Yine de yürüyeceğim, dese de hayatın üstüne,
Yoruldu, tükendi, terk etti dünyayı
Arkasından bulutlar gözyaşı, sular döktü
Üstüne toprak atarken bağırdım atmayın diye
Ağladı sevenleri Ah! Yusuf, Yusuf, Yusuf diye, diye
HALİL AYDIN (Sizden biri )