Yusuf Yılmaz Şiirleri - Şair Yusuf Yılmaz

Çocuk iken gurbet yoluna çıktım,
On iki yaşımda anamdan koptum.
Ankara’ya ilk geldiğim günde,
Şaşkın şaşkın etrafıma baktım.

Anneme hep özlem duyar idim,

İnsan ne ekerse onu biçmeli
Saçtığı zehir tohumu içmeli
Yaptıkları kötülükler için
Kötüler ergeç cezasını çekmeli

Atasözü her zaman şunu der

Ben bu dünyaya geldim geleli,
Bir gün olsun yüzüm gülmedi.
Çocuk yaşta gurbeti dolaşa dolaşa,
Çektiğim çileler bitmek bilmedi.

(Aralık-2008-Ankara)

1987 yılında ölüm uykusuna yatırıldım,
Ama hemen acı bir kâbusla uyandım,
Sevda ateşini ölümcül şekilde tattım,
Bu acı hasret kıyamete kadar mı sürecek?

Dost bildiklerim, bana yapmacıkça gülmüşler,

20 yıllar geçti seni unutmaya çalıştım,
Sokaklarda, dağda, bayırda dolaştım,
Her acıya, sızıya zoraki de alıştım,
Bu hasrete yürek mi dayanır sandın?

Kalbim acı ve hicran ile doludur,

20 yıl aradan sonra karşılaştık sokakta,
Beynim dondu, kalbim yandı o anda,
Koşarak sarılacağımı düşündüğüm anda,
Gerçeği anlayıp, kendimi frenledim son anda.

Senden çektiğim acılar beni öldürecek,

Benim için sevgi, umutsuz anda umutlanmaktır
Bazen umudumu kesip, külçe gibi yere yığılmaktır
Ama bana göre sevgi, sensiz yaşarken ölmektir
Benim için sevgi yaşar gibi görünüp, çürümektir

Sevgi bazen imkansız da olsa onu zorlamaktır

Çocuk yaşta evli oldun
İncecik teninle hep soldun
Bütün hayatın boyunca
Çile ve sıkıntı ile doldun

Kaderin mi garip annem

Babam seni rahmetle anıyorum,
3 yaşımda iken, öldün biliyorum,
Annemden ekmek istedim bahane,
Babama ağlıyorum anne diyorum.

Babasız zor, kanatsız kuş gibi idim,

Onlarca yıllar geçtikten sonra,
İzmir Caddesinde köşe başında,
Aniden rastladım baktım sana,
Çaresiz dilim tutuldu, kaldım dona.

Seninle bir anlık göz göze gelişte,