Yusuf Uyar Şiirleri - Şair Yusuf Uyar

Şurada bir çocuk,
İlme susamış.
Diğeri ekmeğe aç,
Dağlar ağaca,
Anası vurulmuş.
Enikler,

Bendeki benden kaçamıyorum,
Kapılar kilitli, açamıyorum,
Rabbi’l-âlemine bir yol bulup da,
Arş-ı âlâya da uçamıyorum.

Tüm kitapları okusam,
Tüm iyilikleri, güzellikleri,
Toplasam.
Doyasıya sindirsem içime.

Birde tüm insanları,

Garip bir yolcuyum kendi yolumda,
Dermanım yok dizlerimde kolumda,
Söyleyecek çok sözüm var dilimde,
Müsaade olsa da söyleyiversem.

Onun için geçebilsem serimden,

Kur'ânı öğrettin aciz kuluna
Bizleri düşürdün kendi yoluna
Tevhit'İ getiren sensin dilime
Kur'ânı yolumdan alma Yâ Rabbî

Kötü yolda olsam iyiyi derdin*

Ağzımı kalbime indiremedim
Yürekte sızımı dindiremedim
Nefsimi elimle çarpıpta yere
Böylece yüzümü güldüremedim

Atatürk ilkesinden kat’iyen şaşmamalı,
Millet iradesini kurumlar aşmamalı,

Başbakana kolayca iftira attırmasın,
Devletin itibarın, bir pula sattırmasın.

Gençliğinde ağaç seven,
Her sözünde hayır diyen,
Ölür iken meyve yiyen,
Babam koca İbrahim’di.

Boyu uzun yavaşçaydı,

sen solcuyum demişsin ben sağcı
duygu dolu şiirler yazmışız,
köşedeki dilenciye,
ben Zeynep,Mehmet demişim.
sen Zeyno,Memo
kavga etmişiz ölesiye öldüresiye,

Bir ağaçta dal olsaydım,
Sararıp da gül olsaydım,
Atsalardı ateşlere!
Allah’ıma kul olsaydım.

Yürüseydim dağda taşta,