Yusuf Uyar Şiirleri - Şair Yusuf Uyar

Her gelen içini bana döküyor,
Hele doğruları belim büküyor,
Çocuklar var ciğerimi yakıyor,
Sana ne söylesem kardeşim YILMAZ?

Beni devlet sanıp yükleniyorlar,

Sen toplum da yalnız isen,
Ben toplumla kimsesizim,
Yollarımız ayrı gibi,
Onun için ben sessizim.

Yalnız olmak beter değil

Bir ara kendimi var zannetmişim,
Sanki çile yollarında yetmişim,
Nefsim beni çarpıverdi yerlere,
Baktım gördüm bir zerrede yitmişim.
14-09-1995

Karınca buğdayı,
Tavuk karıncayı
İnsan tavuğu,
Büyük balık,
Küçük balığı,
Zaman hepsini yiyor

Sana yağmurlar yağdırsam,
Bana karlar yağsa yeter.
Bütün berrak sular senin,
Bana bir damlası yeter.

Yeşilin zümrüdü senin,

Yine bahar gelecek, her yılın,
Nisanında, mayısında,
Kırlarda, parklarda,
Çiçekler açacak,
İsimleri bilinmedik,
Gönülleri sevdalılar,

Şiirin okudum hayrette kaldım.
Aslında sen, beni övecek sandım.
Amma okudukça yandım ha yandım.
Övdün mü sövdün mü bilemedim ki?

Bileyip satırı almışsın ele,

Sanki Mekke yanıbaşımda,
Sen(c.c) içimdesin
Aklıma Celâl sıfatın geliyor
Günahlarım,
Korkuyorum,
İçim yanıyor..!

Yoksullara baksayıdım,
Nefsimi de yaksayıdım,
Sular gibi aksayıdım,
Akamadım tüh, üh be tüh!

Hizmetlerle coşsayıdım.

Dağ devrildi üstüne,
Çalışan diri, diri!
Bir de onlara devrildi,
Yok mu anlayan biri.

Kalk canım yorgunluk bu,