Yusuf Şeyhun Şiirleri - Şair Yusuf Şeyhun

Belirsizlikler silsilesi tüm yaşadıklarımız
Rüzgarda savrulan bir yaprak gibiyiz
Yarınların kaygısı bir yumruk gibi oturmuş midemize
Önümüzü görmek için soğuk terler döküyoruz ve çırpınıyoruz fırtınalı sularda
Yol göstericimizi bulmak istiyoruz bu korku verici dünyada
Yarınlar korkutucu geliyor bize geçmişse çoğunlukla pişmanlıkla dolu

Yüzünün aydınlığında buluyorum kaybolmuş yönümü
Gülümsemenin masumiyetinde buluyorum çocukluk saflığımı
Düşüncenin doğruluğunda buluyorum tüm yanlışlarımın çözümünü
İçindeki iyilikte buluyorum insanlarda silikleşmiş iyilik umudumu
İnancında buluyorum bir amaca tutunma gücümü
Çalışkanlığında buluyorum hayatın üstüme attığı üşengeçlik toprağından kurtulmayı

Karanlık odalarda var olmayan umudumu arıyorum uzun zamandır
Elimde ışık kaynağım yok, düşüncelerim karanlık
Korku içindeyim sanki bu belirsizlik içinde, çıkışı olmayan labirentte dolanıyorum yorgun şekilde
Duvarı yoklayarak ve yalpayarak yürümek istesem de tuttuğum her yer, her kişi elimi kanatıyor sanki
Ve birgün yorgun bir şekilde çökeceğim bir köşe başında, artık çıkışı aramaktan vazgeçen bir kişi olarak
Başımı dizlerimin arasına alıp ömrün bitmesini bekleyeceğim

Çocuktum, rengarenk düşler kuruyordum kendime mavi gökyüzü içinde masaldan bulutlar Çocuktum, uzaktı bana imkansız düşler mümkünlerin sınırında ip atlıyordum
Çocuktum, iyilik pınarından oluşmuştu insanlar kötülük kıyısından geçmiyordu kimsenin çocuktum, ümitler yeşertiyordum her karanlığın içinde ümitten var ediyordum dünyayı kendimce Çocuktum, benden apayrı dünyalarda dolaşıyordu hayal kırıklıkları, konduramıyordum
gönlüme kırılan hayallerin gölgesini
Çocuktum, iyilik dolu ufacık yüreğimle dolanıyordum insanlarin arasında, insanlardaki iyilik kırıntısını arıyordum mercek gözlerimle
Çocuktum, güvensizlik yoktu sözlüğümde, tüm kelimelerin anlamları güvenle eş anlamlıydı bende
Çocuktum, Allah sevgiyle yoğurmuştu insanları öyle denilmişti bana, sevgidendi

Biriktiriyorum gül kokan soluğunu delta misali heybemde
Bir rüzgar esse başımı döndürür senden gelen gül kokusu
Yüreğimdeki kırıklara merhem olsun diye sesin
Dinliyorum zamandan koparak senden gelen çocuksu sesi
Seni görünce kuvvetleniyor imanı insanın ancak bir yüce yaratıcının sanatı var edebilir her detayında bir gizem saklı böyle canı
Zaman ve mekanın ötesinde bir sevgiyle bağlanıyor canı gönül hayatın koşuşturmacası içinde

Hiçbir şeye yaramayan bir ot türü gibi hissediyor insan bazen hayatta
Ya da kimsenin haberinin olmadığı bir varlık
Bulunmak istiyor, değer görmek istiyor yaşamda
Bazen de silinmek istiyor herkesin hafızasından
Çelişkili duyguların ağırlığı biniyor omuzlarımıza
Ne istediğimizi bile bilmiyorken, ne uğruna savaşacağız.

Gülüşünden saçılıyor ışık huzmesi etrafa
Aydınlatıyor kalbimin her odacığını bir bakışla
Sanırdım mübalağdır sevdalar romanlarda
Yaşayınca biz sevgiyi, aç kaldı roman karakterleri sevdaya
İmrenir oldular bizdeki bu tomurcuk açtıran rüyaya
Gerçeğe dönüşmek istediler bıktılar artık bu kurguya

Birikiyor içimden geçen sözcükler nehir gibi, okyanusa ulaşamıyorum
Çırpınıyorum suda yanlış yöne yüzüyor gibi bir adım yol alamıyorum
Bağırmak istiyorum hislerimi, su yatmaktan ciğerin yanması gibi yanıyor ciğerim suskun kalıyorum
Belirsizlikler etrafımı sarmış girdap gibi akıntıya karşı kürek çekemiyorum
Yolu aydınlatacak deniz fenerim yok ufuğun karanlığında ışıksız kalıyorum
Kendimi suya bırakıp batamıyorum, yolun uzun yorgunluğu tatlı serinlik veriyor huzuru da onda buluyorum

Karanlık bir ormanda nereye gittiği belli olmayan bir patikadayım
Yürüdükçe dikenler batıyor tenime, dikenler batıranların arasındayım
Gücümü kendim için değil başkalarında harcadığım için halsizim
Tam ışığa kavuştum derken bir gölge kaplıyor yolumu, ben yine karanlıktayım
Bir ağaca yaslanıp durup dinlenmek istiyorum, peşimdeki sis önümü kaplıyor ben yine durgun ve dalgınım
Kendimi yalnız hissediyorum bu yolda kimse yokmuş gibi tek başınayım

Boşluğun dibindeki karanlığa bakıyorum soluksuz şekilde
Beni çeksin istiyorum, silinmek istiyorum yaşamdan
Ne bilincim kalsın ne de beni hatırlayan tek bir kimse
Yorgunluğumu da yanıma alıp ardıma bakmadan dönüp gitme isteği bu bendeki
Kaygıdan başka bir şeye dönüşmeyen bu yaşamda var olmayarak huzura kavuşmak istiyorum
Ağırlık veriyor ruhuma her an, bir pamuğu bile taşıyacak gücüm yok