Boşluğun dibindeki karanlığa bakıyorum soluksuz şekilde
Beni çeksin istiyorum, silinmek istiyorum yaşamdan
Ne bilincim kalsın ne de beni hatırlayan tek bir kimse
Yorgunluğumu da yanıma alıp ardıma bakmadan dönüp gitme isteği bu bendeki
Kaygıdan başka bir şeye dönüşmeyen bu yaşamda var olmayarak huzura kavuşmak istiyorum
Ağırlık veriyor ruhuma her an, bir pamuğu bile taşıyacak gücüm yok
Öyle yalnızım ki kalabalıklar içinde, kendi kalp atışımın sesiyle çınlıyor kulaklarım
Soluğumun sesini dinliyorum içimde fırtınalar koparken
Yalnızlığın şiddeti zelzele gibi vuruyor kafamın içindeki duvarlara sanki
Yalnızlığıma sarılıyorum geceyi kendime yorgan belliyorum
Korkup korkup insanlardan, kendimden bile bir hiçliğin ortasında bir hiçi aramak gibi bu yalnızlık
Kurtulması imkansız, kaçmaya mecali olmamış ve yorgun düşmüş gibiyim tam ortasında
Uykuyu kendime yorgan yapsam, uyusam, ebediyen geçmeyecek bir yorgunluk benimkisi
Bıkkınlık veren hayata gözlerimi kapasam her şeye kulağımı tıkasam yine de geçmeyecek bir gürültü, bulunmayacak bir sakinlik özlemi
Durgun bir su huzuru arıyor içim, betondan şehirler ve betondan suratlardan sıyrılmış şekilde
Hayatın koşuşturmasına alışamıyor yorgun bedenim ve onun içinde var olmaya çalışan zayıf ruhum
Fırtınanın şiddetine direnmeye çalışan bir yaprak gibi, direnmeye çalışıyorum, ayaklarımı yere bastırmaktan ayaklarım üzerinde durmaya çalışmaktan dünyanın yükünü sırtlıyorum sanki
Yüreğimi elime alıyorum korumaya çalışıyorum sonra bakıyorum ki hayatın hızı içinde yavaşlamış ve hissizleşmiş bir et yığını saklamışım içimde
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!