Yusuf Dursun Şiirleri - Şair Yusuf Dursun

I
İstanbul’da bir erguvan akşamı,
Gurubun rengini çektim içime.
Boğaz’da suların “o gül endam”ı,
Çevirdi ruhumu bin bir biçime.

Çiy tanesi yüreğinle
Doyasıya gül çocuğum.
Senin olsun varım-yoğum,
Neyim varsa al çocuğum.

Dünya sana bir hazine,

“Son ocak sönmeden” yurdumda benim,
Bu vatan bölünmez, bu bayrak inmez.
Bin yıllık tarih var ardımda benim,
Bu vatan bölünmez, bu bayrak inmez.

Gökyüzünde son güneşler batmadan,

Rü’yâma giren nazlı nigâr oldun efendim
Göğsümde açan gül gibi nâr oldun efendim

Buz kesti vücudum kara kışlarda yaşarken
Dünyamı saran taze bahar oldun efendim

Âşığım diyenlerin,
Akmalı kanlı yaşı.
Sevdayı duyanların
Aşk olmalı yoldaşı.

Âşığın bağrı yanık,

Sevmek adım adım, sevmek koşarak,
Gizli bir menzili bulmaya denir.
Sevmek su gibidir, serin ve berrak,
Sevmek gölgeleri silmeye denir.

Gönül kafesine sevda cemresi,

Esen yelde uçan kuşta,
Görsem Kâbe’yi Kâbe’yi.
Hakk’a doğru akan yaşta,
Görsem Kâbe’yi Kâbe’yi.

Bir ah etsem yer yarılır,

“Yâ Rabbi, onlar küçüklüğümde
beni nasıl (özenle) yetiştirdilerse
Sen de onlara merhamet buyur.”
(İsrâ sûresi, 24. ayet)
Duyduğum ilk ezanla,
Babam koymuş adımı.

Sen gidince bana bir hâl oluyor,
Beni bende koyup gitme ne olur.
Gözlerimde bulut, kirpiğimde nem…
Aklıma bin türlü fikir geliyor,
Kiminde hüzün var, kiminde elem,
Beni melul mahzun etme ne olur.

AŞKA DAİR

- Evliliğimizin 35. yılında eşime -

Gönül bahçelerinden
Sevda devşiren,