Yusuf Cantürk Şiirleri - Şair Yusuf Cantürk

RÜZGARLAR (ekim -2012)

Biliyorum Tanrı her şeyi insan için yaratmış.
Bunların arasına, iyi ki rüzgarları da katmış.
Bulutları sürükler rüzgarlar yağmurdan önce,
Diriltirmiş yeşili, insanı, düşünmüş inceden ince.

Laikmiş, değilmiş, ayırdınız yurttaşı,

Kin ve garaz ektiniz,azdırdınız yandaşı.

Otuz beş kişiyi kundaklayıp yaktınız,

Yetim kaldım,bunca zaman gecmiş aradan.
Çocukluğu yaşamadım,puslu kötü havadan.
Öyle bir acım var ki kalbi kanatan.
Sana sığınmıştım ey YÜCE YARADAN.

Ne çocukluğu yaşadım,ne sevgi tattım,

ARKADAŞIM (21 Ekim -Cuma-2011)


Telefonda Dr. Kızının sesi, ağlamaklı,’ Yusuf amca!
Dün gece Babamı kaybettik, kurtuldu bence’
Devam etti. ‘Bolu’ya defneceğiz yarın. Gideceğiz bu gece’

Koridorlar hasta dolu, ezilip, büzülen,
Beklerler şifa yolu, endişeyle, gezinen,
Doktorların çoğu nazik, alakalı, güler yüzlü,
Bazıları dağ yaratmış, sert tavırlı, katı sözlü.

Günlerce dolaştım suskun ve kararsız,

BİLMEDİĞİM BİR TAT
(Mayıs -2012)


Bir gün, sırtımda küfe, bağırırken hıyar, taze hıyar! ,
Orta yaşlı bir kadın, muhtemelen sesimi duyar

HAYATIMIN SEYRİNİ DEĞŞTİREN İNSAN
(Haziran 2012)

Babası, İstanbul’a gelip de dönmemiş.
Bir ara köye gedip, halamla evlenmiş,
Selami Çeşmede bostan tarlası varmış.

2. İLK KAZANCIM (Kadıköy-23-05-2012)


Köylülerin arasına katılan küçük bir fert.
Agamın başına olmuştum büyük dert.
Bana destek olmuştu tanıdığım her fert.

Yaşım yetmiş ise de, doksan gibiyim.

Mânevî yönden, hayli noksan gibiyim.

Bir mum gibi eriyor, sağlam bedenim.

YAŞADIKÇA (Kadıköy-26-2012)


Tanrı ömür vermişse de güyâ yaşadım,
Yokluğun bana veriyor acı ve kader.
Hele yalnızlığım öyle ki bir ömre bedel.