Yürüyüş Şiiri - Dinmez Er

Bağbozumu şenliklerinde şarkılar söylemek
Kiracı olmak acılara öykülerini dinlemek istiyorum
Kasırgalar kopuyor ruhumdaki okyanuslarda
Dev dalgalar yüreğimi dövüyor kayalar yerine
Sakallarımı kestim saçlarımı uzatıyorum yeniden
Açma öyle gözlerini, çatma hemen kaşlarını anne!
Yelken açıyoruz eskisi gibi seninle
Ege yeşilinden Akdeniz mavisine
Sen denize âşıktın beni sahil kentinde doğurdun
Saçını süpürge ettin beni büyüttün deniz türküleriyle
Loş ışıklı deniz üstü balkonlarda kollarında uyuttun
Kolların kalplerin buzullarını çözecek kadar şefkatliydi
Gözlerinde hüzün, yüzünde gülücükle sessizce gidiverdin.
Bir gün…

Kendi kendimle konuşuyorum yollarda
Bunun adı ayrılık ve yalnızlık başka şey değil
Karabasanlarla boğuşuyorum uykularda
Ölümün yüzünü gördüm hayra alamet değil
Yürüyorum ömrün son çizgisine doğru

En çok sevdiklerimiz adımızı anmaz oldular
Unuttular ikimizi de…
Sen toprağın bağrında, ben heykel yalnızlığımla
Kaldıysam ortalarda, yaşamak güzel şey mi anne?

Herkesten kıskandıklarım, gözümden sakındıklarım
Şimdi birer yabancı oldular bana
Acı çekiyorsam, daha fazla gözyaşı döküyorum
Böyle yaşamaktansa ölmek daha iyi değil mi anne?
Bugün ya da yarın sen gibi ölmeyecek miyim nasılsa
Deniz seni sevdiği kadar beni de seviyor biliyor musun?
Büyütme gözlerini, çatma öyle kaşlarını
Aç bana kollarını denizle sana geliyorum anne!

Dinmez ER / Çeşme / 2013. 04. 23 /