Yürüyüş Şiiri - Bedrettin Erol

İstanbul,bu aleme cennetten düşen bir köşk,
İstanbul,dar'ül vuslat,dar'ül hayat,dar'ül aşk.

Yedi tepeden bakıp,yedi alemi seyret,
Minarelerle yere çakılmış Sultanahmet.

Bedir'de şehit yolu bekler gibi melekler,
Ayasofya yıllardır,yeni bir Fatih bekler.

Semaya yükselirken, dualar her saniye,
Şaha kalkmış bir kısrak gibi Süleymaniye.

Sahaflarda gömülüp kitap sayfalarına,
Eski alyans,eski aşk düşer Çınaraltına.

Güvercinler el sallar yürürken Beyazıttan,
Nezaket abidesi,süslü Valide Sultan.

Nice aşklar yaşadım,der gibi Kız Kulesi,
Eyüp Sultan,gönlümün huzur bulan köşesi.

Denizden çekerlerken,güneşi balıkçılar,
Sessiz,sakin ve sevda doludur hep Üsküdar.

Ruhumun anahtarı saklı Yuşa Tepesi,
Bir yanda vuran çan'lar,bir yanda ezan sesi.

Martılar mesken tutar,dinlenen vapurları,
Denizi gözler hala,boğazın hisarları.

Boğazın kıyısında,suya inmiş yalılar,
Muhteşem emanetler saklı yaşlı saraylar.

Her yerde ecdadımı hatırlatan eserler,
Yüzlerine tuğralar nakşedilmiş çeşmeler.

Aşıklarla doludur her vakit sahilyolu,
İstanbula serilir akşamdan samanyolu.