Yürüyorum Şiiri - Vildan Altunbaş

Bir ışık demeti yolumun üzerinde,
Şehirler, kasabalar geçiyorum,
Şu dert diyarından en dikenli gülü ben! seçiyorum,
Can beden ‘den çıktı çıkacak, ben hala yürüyorum.

Elimde bir çanta, sırtımdakinden’de ağır! ,
İçine elemi, kederi ve bu gönül derdini yüklüyorum,
Bu uzun yola, yavaş ama, emin adımlarla giriyorum,
Kıyametler koptu kopacak, ben hala yürüyorum.

Geçtiğim yerler arkamda kalıyor,
Kalıyor dostlarım! düşmanlarım kalıyor! ,
Beni hiç sevmeyen yalancı sevgili kalıyor,
Depremler oluyor, ben hala yürüyorum.

Günlerce gecelerce yürüyorum,
Aşkımı sırtladım, aşksız yere götürüyorum,
Ben! sensizde yaşarım, bu deli sevdayı,
Sevdan beni! yersiz yurtsuz bırakıyor, ben hala yürüyorum.

Gözlerim doluyor yollar boyunca,
Bir rüzgar esiyor, sanki! yüzüme tokat,
Ve işte göçüyorum karlı,sisli o yere,
Bir çığ gibi düşüyorsun peşime, bense hala yürüyorum.

Sonunda buluyorum o güneşli yeri,
Önce içimi ısıtıyor, sonra bedenimi,
Azrail bulmaz diyorum! , böyle bir anda beni! ,
Azrailim! ! beni tuttu tutacak! , ben hala yürüyorum.

Nerede başladı bilmem ki! nerede biter,
Bendeki bu gönül yangını! , bir gün sizede geçer,
Bu öyle bir yangın ki! dünyaları saracak,
Alevleri, yakıyor ayaklarımı, bense hala yürüyorum.

04.10.2001

yazan:GölgeŞairi
.......Artık yürüyenlerin arasındayım, koşamayacak kadar yaşlı.....