Yürüyelim Beyler Şiiri - Zeki Tüyen

rize'den kalkıp laz osman düştü yollara
uzun bir yolculuktan sonra geldi istanbullara
çocukluğundan beri istanbul hayaliyle yaşardı
o koca kenti görünce gözleri yaşardı
eski bir ahbabının adresi var elinde
nasıl gidecekti oraya bu insan selinde
sonunda karar verdi binmeye otobüse
böyle küçük meselelerde düşmemeliydi yeise
vakit akşam üstüydü malum yollar kalabalık
durakta da insan vardı tam bir arabalık
otobüs hemen doldu tıklım tıklım
ahlar vahlar arasında yolcular oldu iki büklüm
hiç yer yoktu ama ikinci durakta da durdu
bir küme insan daha binince yolcular kudurdu
ayılanlar bayılanlar oldu, herkesten süzüldü terler
bu arada biletçinin sesi duyuldu: yürüyelim beyler!
diğer duraklarda da aşinalık devam etti bu teraneye
ama aldıran kim herkes dönmüştü divaneye
bu söz nakış gibi işlendi osman'ın zihnine
çok kızmıştı biletçinin böyle seslenişine
nihayet dayanamadı arkasına dönerek kükredi:
otobüse binermiydim canım yürümek isteseydi

bursa; 12.04.1973