Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
...birlikteliği anlamlı kılan yollar , yürümeyi bilenler için kısadır onca uzunluklar ...tebrikler sade , duru , içten , yalın bir şiirce ..
Sonsuza kadar sürecek bir yürüyüş, bazen benimde aklımda geçmiyor değil hani, yürüyüp yüklerden kurtulmak, anlamlı ve güzeldi şiir kutlarım sevgiler...
Bu kadar olumlu ve mnüspet duyguları sahibi o güzelim Yüreği kutluyorum. EVET.Bırakmıyorlar ki insanca yürüyelim her yerde kırkayaklar, örrümcekler, akrepler, tırtıllar dolu dolu.Haydi, yürü. Mutlaka önümnüzü keseceklerdir. Bu kadar güzel şiir oluyor. teşekkür ederim. tam puan +ant. kutluyorum. selam size.
Özgürlük, özgürlük, yine de özgürlük. Anlamak anlatmak, duymak, tatmak, tadına bakmak yaşam denilen mutluluğun. İçimizde sevdaların en tutkulusu, özgürlüğü yaşamaktır yaşamın en doğrusu. Kutluyorum Sayın Habibe Sevinç Hanım. Başarılar.....
güle güle..bu bir kutlu yürüyüş..tez varın menzile..güzel şiir.kutluyorum.
Bütün sözlerimizi, organlarımızı hatta top yekün ihtiyaçlarımız atalım sırt çantamıza, ruhumuzu giyinip yürüyelim.. Gitmenin, gidebilmenin, ruhu özgür bırakıp, yükleri tutsak etmenin yürüyüşü olsun..
Şiirinizi ve duygunuzu yürekten kutlarım..
Akıcı ve güzel bir şiir olmuş Habibe hanım.
Kaleminiz daim olsun.. Sevgilerimle..
Hem gerçek hem mecaz anlamıyla 'yürümek' şiirde beraber ele alınmış..... yaşam içinde ikisi de olmazsa olmaz.......
Şiirinizi ve sizi kutlarım Habibe Hanım..... sevgilerimle...........
Yürüyelim...
Yeşilliklere doğru
Ne beton olsun...ne duvarlar
Ne zaman...ne bir an...ne de saat
Ne gündüz...ne gece...ne dakikalar
Ne geçmiş...ne önümüzde bir vaat
Sadece yürüyelim
Ve...gidelim
İstemem kalabalık
Yük istemem...ağırlık----Habibe hanım duygu ve sevgi adına mükemmel bir şiir okudum sizi ve şiirinizi kutlarım saygılar sunarım .
göz göze diz dize yürümek sevgi dolun yürekle olur oda bu şiiri yazan kalemde fazlasıyla var patmeri ne şanslı diyerek kutluyorum
Hele şu günler de huzur'a koşturan dizeler.kutlarım habibe hanım.
Bu şiir ile ilgili 16 tane yorum bulunmakta