Yürümez Ayaklarımız

İstanbul:01 Nisan 2008
Saat:22.00

Durgunum gülmez yüzüm
Duygularım karma karışık
Dongunum ağlamaz gözüm
Kurumuş göz pınarlarım
Doymuş karanlığa alışık…

Sonu görünmez bir yoldayım
Ayaklarım yürümez oldu
Güneş doğmaz artık
Huzursuz geceler içindeyim
Sabahlarım olmuyor artık

Simsiyah bir dünya
Kapkara insanlar
Umutsuz yarınlar
Geleceğimiz çok uzak
Yürümez ayaklarımız

Sağımız solumuz karabatak
Miskince dalmış gözlerim yatakta
Kara nokta olmuş odak
Başka çare bırakmamışlar
Kör gözlerimiz görmez olmuş
Yürümez ayaklarımız

Yürüsek de nereye varacak?
Karanlık yollarda sonu görünmez
Ufkun ardındaki Kaf dağına mı varsın?
Yürümez ayaklarımız
Karabasanlar altında kaldık eziliyoruz

Böyle gidemeyiz umutsuzlar ülkesinde
Huzursuzlar çoğalmış
Ekmeğimiz elimizden düşmüş çamura belenmiş
Çamurdan adamlar onu da kapmışlar
Yürümez ayaklarımız kırılmış ayaklarımız

Çamurdan adamlar karşımızda
Çamurdan sözlerle yürü diyorlar
Yürümez ayaklarımız
Yalandan ayaklarımıza bağ yapmışlar
Yalandan adam olmuşlar

Yürümez ayaklarımız
Sarmaşıklar sarmış dallarımızı
Betonlar dondurmuş ayaklarımızı
Sıkıştırmışlar balyozlarıyla köklerimiz de hapis
Yürüyemez artık yürümez ayaklarımız

Yürümez ayaklarımız
Kırılası ayaklarını çekmeden sırtımızdan
Yalancılar dolancılar yok olmadan
Anamızdan emdiğimiz sütü de almadan
Yürümez ayaklarımız

Bu gün karanlıktı gecem
Norah Jones caz söylüyor inceden
Beynimin yelleri şase yapmış sanki kopacak kafam
Ağrıyor… ağrıyor geçmiyor

Bazen soruyorum kendi kendime
Hep sorunlarını dinlediğim insanlardan mı bulaşmıştı bana
Sorunlar yumağı için de sanki ben dert babası mıydım?

Norah Jones'ta iyice başımı ağrılar soktu
Dertlerimiz yetmiyormuş gibi…
Şu kızın siyah giysileri de beni karanlığın içine itti
Gece yarısı simsiyah
Giysiler simsiyah
Norah simsiyah
İçime işlemiş simsiyah
İşte kara bir gecenin hikâyesiydi
Karmaşık zihnimin dünyasından…