Yürüdüm Öylece Şiiri - Melih Coşkun

Yürüdüm öylece
Yoktu ardım sıra bakan
Ne olmadık zamanlarda
Ansısın çıkıp gelen bir dost yüzü
Ne de kim olduğumu unutmak üzereyken
Tüm zamanları bölen bir telefon çığlığı

En yavaş adımlarımla koştum
Yoktu ardım sıra gelen
Sessizliğim çığlık çığlığa kalırken
Yürüdüm
Çocukluğum bembeyaz yağıyordu üzerime
Çocukluğum annemin saçlarına düşen aklar gibi yitiyordu

Yürüdüm cadde boyu
Tüm yalnızlıklarla omuz omuza
Yürüdüm kimsesiz kalabalıklar şehrinin sokaklarında

Ey kalabalıklar
Sizin miydi bütün bu caddeler
Bu sokaklar kimin
Bana mı bıraktınız bütün yalnızlıklarınızı
Derin uykulardaydınız belki
Ömrünüz boyu hiç uyanmadığınız gibi

Büyümeye başladığım yerde
Başladı bütün yolculuklarım
İlk sevmelerimin kanadığı yer
Sen çocukluğumun son durağı
Sen en kırılgan çağımın ilk gözyaşı

Ve ben yine yürüyeceğim öylece
Bakmasanız da ardım sıra
Her adımım sizdendir
Sizdendir bütün gitmelerim
Artık bakmasanız da olur ardımdan...