Yürüdükçe Şiiri - Emre Gaviyel

Yürümek,
alelade bir iş değildir.
ben,
dans ederek yürürüm mesela.
fakat,
laboratuvarlarda incelemek gerek yürüyüşümü,
dans ettiğimi görmek için.

Hani bir baykuş vardır,
adı anıldığında resmedilir zihne kaşları
uzunca,
asil bir duruşla,
kalın gövdeli bir ağaçta yada
bir çatıda,
mesela hani bir gözünü kırparda,
aniden,
kırpıldığında o kaş,
o uzunca kaş bir ince büzgü alır,
mikrobik düzeyde bir büzgü.
işte o incelikte dans ederim yürürken,
göz kırpıyor sanırsınız,
bale yapışlarımı.

kalın bacaklarımla fondüslerim,
aniden durursam bir yerde
ya taksi durakları vardır ya da
bir yerde şehrin ayyaşları,
bir yerde sahil
sahilde kalın bacaklarım,
aklımda galileo,
ve ihtiyaç duymadığım şu bilimsellik.

ufukta kaybolan bir gemiye bakıp,
dünyanın yuvarlak olduğunu
anlamaktan,
daha acıklı bir hikayedir
giden birine ardından bakıp
''dünya yuvarlaktır,
yürüdükçe elbet bana geri gelecektir''
diyebilmek.

o çağlarda,
şu ufukta tüten dumanı kaybolan gemideki kimdir
bilmem,
fakat yürürken sahil boyu,
ya şehrin ayyaşları
ya da taksi durakları var mıdır,
notere fikirlerini tasdikletmiş bilimsel insanın
mikrobik danslarını durduran.

2022
16 Haziran / Emre Gaviyel