YüreksizİM Şiiri - Galip Sinecikli

yüreği olmadan da yaşıyormuş insan
buna yaşamak denirse
ne yediği yemekten
ne içtiği sudan bir tat almasa da yaşıyormuş işte
alıp gittiğinden beri ben yüreksiz/im

dünyaya meydan okudum o günden beri
bıçakların ucunda kavga verdim
mermilerin namlusunda savaş verdim
yumruk attım
yumruklar yedim
ama yüreğim yok diye
bir kez acı hissetmedim
çünkü ben yüreksizdim

gidişinin üzerinden çeyrek asır geçti
ve ben o günden beri yüzüne hasretim
ki rabbimden tek dileğim
yüreğimi
yani benim olanı bir gün bana getirmen
yüzünü son kez görmeden ölürsem
mahşerde bekleyeceğim
elinde bir yürek olan kim varsa
o sensin bileceğim

şiirler, şarkılar yazdım sana gittiğinden beri
her kadın bu bana mı dedi
beni gülümsetti
oysa hiçbir kadın
benim şiirlerimde olacak kadar
sevgimi hak etmedi

ya sen diyeceksin belki
ya sen onların sevgisini hak ettin mi
ben senden sonra hiçbir şeyi hak etmedim ki
ve kimseyi zorla hayatıma dahil etmedim
geldiler
kapıyı sana açık bırakmıştım
onlar girdiler
ve ne tadını verdiler bana
ne senin gibi gülebildiler
belki hepsi beni değil de
kim bilir belki şiirlerimi
belki şarkılarımı sevdiler

seni bildiğim tüm güzel sıfatlarla nitelendirdim
sana canım dedim
cansız kaldım
ruhum dedim
ruhumu kaybettim
yüreğim dedim
yüreksiz oldum
gülüm dedim
gül bahçem dedim
gülüm zemheriye
gül bahçem hazana vuruldu

gittiğin günden beri aslında
geceler hep seni getirdi bana
görmesem de yüzünü
gözlerini
gülüşünü
her gece yıldızlara baktım
ki gözün değmiştir
gülüşün dokunmuştur
yüzünün
teninin kokusu bulaşmıştır diye
bende sevdim geceleri
o günden beri
tüm yüreksizliğimle ben
geceye günaydın diyorum gül yüzlüm
ki bilirsin
ben sana hiç adınla hitap etmedim

şimdi adın hüsran bakışlı oldu dilimde
bu şiirde senin için
sana soramadığım son bir soru kaldı dilimde
yüreğimi bana geri verecek misin

eğer gelirsen emanetini teslim etmeye
bu defa sevdamın büyüklüğünden korkma