Yüreklerarası Şiiri - Nuray Özgüney

dün gece bir rüya gördüm
iki yürek kendi arasında hâl diliyle konuşmaktaydı
“senin için çok üzülüyorum” dedi biri
diğeri “neden” diye sordu merakla
dedi ki gözü yaşlı kırgın olanı;
“çünkü sen, her sabah uyandığında
yaşadığından önce seni tanıyıp, bilip, sevdiği için
şükreden bu yüreği,
seni düşünmediği, seni hatırlamadığı
ya da hatırlamak istemediği
günler geçirtecek kadar kendinden uzaklaştırdın ya
işte böylesi bir kaybı yaşadığın
ve bunun farkında olmadığın için
hiçbir yürek bu kadar derinden sevilmediği ve
bugünden sonra da sevilmeyeceği için
yaşadığın kayıptan dolayı üzülüyorum”
diye cevapladı,
mahzun kırık dökük
susmakla konuşmak arasındaki dilsizlikle...

ses etmedi diğer yürek
bilmem anlamadı, bilmem anlamak istemedi
belki de önemsemedi söylenilenleri
sessiz suskun döndü ardını gitti

kalakaldı öteki gözyaşlarıyla
son bir güçle fısıldadı acıyla
“ey yar, ey sevgili yar
unutma ki bulduğunda kıymetini bilmedin sevgimin
bildiğinde korkarım beni bulamayacaksın”